روستای همت آباد-باخرز

کاش من يک بچه آهو مي شدم
مي دويدم روز و شب در دشتها

توي کوه و دشت و صحرا روز و شب
مي دويدم تا که مي ديدم تو را

کاش روزي مي نشستي پيش من

مي کشيدي دست خود را بر سرم

دوست با يک بچه آهو بوده اي

بچه آهويي که تنها مانده است

بند غم را از دو پاي کوچکم

به نام خدا

شعری درباره ی دهستان همت آباد.

در بساط عالم کون ومکان            همت آباد است ما را آشیان

روستایی درخراسان رضا(ع)             زادگاه پاک مردان خدا

مردانی ساده وبی ادعا              ییروان اهل بیت مصطفی

جملگی در خط مشی انقلاب         نزد ایشان است ولایت آفتاب

آفتاب آرد جهان را زندگی            رهبری سرمایه سر زندگی

گاه جانبازی ز عالم برتریم          گوی سبقت را ز دنیا میبریم

روز های جنگ در این روستا       کس نمی دیدی بجز پیروان راه

درقیاس روستا های همجوار         چند برابر ما شهید وجان نثار

کرده ایم تقدیم دین واین وطن      هست منز لگا هشان اندر عدن

آن پدر با بچه اش در جنگ بود       دیگران در لذت سواد و سود

باب او دق کرد وفرزندش خمید       شیمیایی گشته و دردش شدید

لیک امروزه فرامش گشته اند        عین خورشیدند و خامش گشته اند

اهل باخرزیم و مرد پشتکار                هم کشاورز وکنارش دامدار

دیم وآبی گندم وجو کار ماست           یونجه زار و ز عفرانش پر بهاست

دامداری مشغله ی اصلی ما           گوزلی, افشار  وبور  وسیاه

آن سفیدبور مغانی دلبر است        در گله همچون چراغ ومحشر است

چون نگینی در میان دشت ها       می درخشد روستای خوب ما

کوه هایش خوش تفرج گاه ماست   مامن آرام مردان خداست

دشت حاصلخیز آن باشد فراخ       آب آن آید ز کوه وسنگلاخ 

آب اشتی جاری است از کوهسار     می دمد از چشمه های بی شمار

همچو آب رود در خوش و خروش      خوش نوا ودائم اندر کار و کوش

از ازل ای دوست عاشق بوده ایم      در حریم عشقصادق بوده ایم

از طلوع انقلاب این نظام           جان به کف آماده جنگ و قیام

ساقی این نخل خون هر شهید     چه شهیدانی چه مردانی رشید!

تاکه این اسلام و ایران باقی است      همت آبادی به جانش ساقی است

ای حقایق وصف مردان کی توان        با  زبان  لال وکلک ناتوان؟

                                                                                شاعر: غلامعباس حقایق همت آبادی

امام رضا (ع) فرمودند:مؤمن واقعى نيست، مگر آن كه سه خصلت در او باشد:سنّتى از پروردگارش و سنّتى از پيامبرش و سنّتى از امامش. امّا سنّت پروردگارش، پوشاندن راز خود است،امّا سنّت پيغمبرش، مدارا و نرم رفتارى با مردم است،امّا سنّت امامش، صبر كردن در زمان تنگدستى و پريشان حالى است

خانه ی دوست کجاست؟
در فلق بود که پرسید سوار
اسمان مکثی کرد
رهگذر شاخه ی نوری که به لب داشت به تاریکی شن ها بخشید
وبه انگشت نشان داد سپیداری و گفت
نرسیده به درخت
کوچه باغی است که از خواب خدا سبز از تر است
ودر آن عشق به اندازه ی پرهای صداقت ابی است
می روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ ،سربه در می ارد
پس به سمت گل تنهایی می پیچی
دو قدم مانده به گل
پای فواره ی جاوید اساطیر زمین می مانی
وترا ترسی شفاف فرا می گیرد
در صمیمیت سیال فضا، خش خشی می شنوی
کودکی می بینی
رفته از کاج بلندی بالا،جوجه بردارد از لانه ی نور
واز او می پرسی
خانه ی دوست کجاست؟

امام صادق(ع) فرمودند: دوست کسی است که هم در بدی ها در کنارت باشد وهم در خوبی ها.